Ignatz (Isaak) Grünfeld to postać niezwykle zasłużona dla urbanistycznego rozwoju Katowic (Kattowitz), architekt, mistrz i przedsiębiorca budowlany, zasłużony działacz społeczny i samorządowiec, założyciel przedsiębiorstwa Ignatz Grünfeld Baugeschäft, działający w drugiej połowie XIX wieku w Katowicach i przyległych miastach górnośląskiego okręgu przemysłowego.
Założony w 1823 roku cmentarz żydowskiej gminy wyznaniowej w Niemodlinie (Falkenberg O.S.) jest jedną z najmniejszych, o ile nie najmniejszą nekropolią wyznawców judaizmu w granicach Górnego Śląska. Zlokalizowano go na trójkątnej działce o pierwotnej powierzchni 28,60 arów, położonej na gruntach ówczesnej podmiejskiej wsi Wesele (Weschelle), po wschodniej stronie szosy do Nysy (Neisse), a obecnej ulicy Bohaterów Powstań Śląskich.
Przeglądając archiwalne dokumenty związane z pszczyńską gminą żydowską, niejednokrotnie natrafić można na jej różne pieczęcie, począwszy od tej używanej w pierwszej połowie XIX wieku, po tą używaną przez niecałe dwa lata podczas II wojny światowej.
Josef – w czasach polskich Józef – i Kurt Silbersteinowie byli jedynymi żydowskimi ofiarami II wojny światowej na Ziemi Pszczyńskiej, które zostały zamordowane w miejscowości swojego zamieszkania. Zbrodnia w Wiśle Wielkiej (Gross-Weichsel), dokonana tam 19 września 1939 roku przez Niemców, wstrząsnęła nie tylko mieszkańcami tej wsi, ale całą okolicą. Dowiedzieć się o niej możemy z kilku źródeł i opracowań, jednak wiele z nich podaje niedokładne, sprzeczne lub wręcz błędne informacje.
Cmentarz żydowski w Trzemesznie (Tremessen), miasteczku położonym w Wielkopolsce, założony został w pierwszej połowie XIX wieku. W tej chwili dokładna data powstania nekropolii nie jest znana. Wiadomo, że istniała już na przełomie lat 1835 i 1836, o czym świadczy mapa separacyjna miasta z tego właśnie okresu, na której zaznaczony został cmentarz.
Początek XVIII wieku przyniósł zmianę sytuacji prawnej społeczności żydowskiej na Śląsku, na co wpływ miał wydany 8 maja 1713 roku patent generalny cesarza Karla VI Habsburga. Doprowadziło to do zwiększenia się populacji żydowskiej na tym terenie, a w konsekwencji w większych skupiskach powstały nowe nekropolie tej ludności. W granicach Górnego Śląska jako pierwszy w osiemnastym stuleciu powstał cmentarz żydowski na obszarze dworskim w Mysłowicach (Schloss-Myslowitz).
Jeszcze w niedalekiej przeszłości judaizm potępiał kremację jako praktykę związaną z jawnym odrzuceniem szacunku należnego ludziom. Religia żydowska również nie pochwalała zachowania zmarłych za pomocą balsamowania i mumifikacji, które mogły wiązać się z okaleczaniem zwłok. Przez setki lat Żydzi utrzymywali historyczną praktykę grzebania w pełni zachowanych ludzkich szczątków po śmierci. Ta halachiczna troska ugruntowana jest w dosłownej interpretacji Biblii, postrzeganiu ciała jako stworzonego na obraz Boga i podtrzymywaniu idei cielesnego zmartwychwstania jako podstawowych przekonań tradycyjnego judaizmu. Skąd więc groby osób skremowanych na niektórych cmentarzach żydowskich Górnego Śląska?
Stary cmentarz żydowski w Mikołowie (Nikolai) to po cmentarzu w Białej (Zülz) druga najstarsza znana z lokalizacji nekropolia wyznawców judaizmu położona w granicach Górnego Śląska. Okoliczności jego powstania nie zostały w żaden sposób potwierdzone w źródłach, a są jedynie domysłami, mogącymi mieć jednak wiele wspólnego z rzeczywistością.
Cmentarz żydowski w Wodzisławiu Śląskim (Loslau) założony został w drugiej połowie 1814 roku na wzgórzu – dzisiaj zwanym Żydowiną – położonym na południe od centrum miasta, w pobliżu dzisiejszej ulicy Ofiar Oświęcimia. Powstał w efekcie wydanego 24 maja 1814 roku reskryptu królewskiego Friedricha Wilhelma III, który zakazywał – pod groźbą wydalenia z aktualnego miejsca pobytu – transportu zwłok na odległość dłuższą niż jedną milę.
Cmentarz żydowski w Rybniku (Rybnik) założony został w sierpniu 1814 roku na południe od centrum miasta. Powstał w efekcie wydanego 24 maja 1814 roku reskryptu królewskiego Friedricha Wilhelma III, który zakazywał – pod groźbą wydalenia z aktualnego miejsca pobytu – transportu zwłok na odległość dłuższą niż jedną milę. Grunt o powierzchni 0,23 ha, którego poziom był wyższy w stosunku do pobliskich dróg, rybniccy Żydzi zakupili od kowala Josepha Nowaka za 100 talarów, a transakcję ostatecznie sfinalizowano w 1815 roku.
Nie możesz skopiować zawartości tej strony!